Pochodzenie, poglądy, praca…
Jan Szczepankiewicz pochodzi z rodziny inteligenckiej o starych tradycjach rycerskich oraz bogatej historii działań patriotycznych i przemysłowych. Wyznania rzymsko-katolickiego, narodowości polskiej, herbu Jelita. Jest żonaty, ma dwoje dzieci.
Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim, jest specjalistą od organizacji i zarządzania, ale też np. rolnikiem – teoretykiem upraw polowych. Po szybkim i skutecznym zamknięciu okresu studiów założył własne przedsiębiorstwo, które odtąd nieprzerwanie prowadzi. Nie uważa się przy tym za „biznesmena”, gdyż traktuje to zajęcie jedynie, jako godny sposób na zdobywanie koniecznych środków.
Przywiązany do konserwatywnych wartości, zdecydowanie odcina się od myśli ugodowej przełomu XIX i XX wieku, łącząc ją ze zdradą idei narodowego państwa, niedostatkiem dzielności życiowej i relatywizmem moralnym. Nie podziela również anty- modernistycznych obsesji osób sfrustrowanych zmianami, które są jako takie nieuniknione, a bywa też – nieodzowne.
Jest zwolennikiem państwa silnego gospodarczo i militarnie. Polski suwerennej, tożsamej kulturowo, mocnej przedsiębiorczością oraz bogactwem swoich obywateli. Bezpiecznie zintegrowanej w formule Europy Wolnych Ojczyzn.
Jan Szczepankiewicz za szczególnie pilne uważa uproszczenie prawa, szybką odnowę polskiej klasy politycznej, modernizację wojska, wzmacnianie policji i usprawnienie wymiaru sprawiedliwości.
Angażując się w życie publiczne podejmuje tylko takie działania, które uważa za słuszne, etyczne i pożyteczne. Wybiera dobre towarzystwo, toleruje odmienne zdanie, współtworzone przez niego organizacje omijają zatem wszelkie jałowe konflikty.
Stowarzyszenia, partie, publicystyka…
W grudniu 2003 r. Jan Szczepankiewicz inicjuje powstanie pierwszego – Małopolskiego Forum Przedsiębiorczości pełniąc w nim funkcje Prezesa Zarządu. Organizacja ma na celu konsolidację środowisk ludzi nauki, biznesu oraz mediów – m.in. dla poprawienia warunków działania i podniesienia konkurencyjności polskich firm, ale też rozwijania w społeczeństwie tzw. przedsiębiorczości powszechnej, czyli niekoniecznie zinstytucjonalizowanej.
Widząc duże zainteresowanie tematem, propaguje ideę tworzenia kolejnych Forów Regionalnych. Owocuje to powołaniem w dniu 18 września 2004r. na Wawelu ogólnopolskiej centrali – Krajowego Forum Przedsiębiorczości, w którym zostaje wybrany Prezesem Zarządu.
Nowa inicjatywa szybko nabiera rozmachu. Media zauważają oryginalną formułę proponowanej komunikacji i wysoki poziom realizacji. Organizowane są duże konferencje (m.in. cztery Małopolskie Szczyty Gospodarcze), kameralne spotkania tematyczne, szkolenia dla przedsiębiorców, samochodowe Rajdy Pamięci Narodowej…
Nieprzerwanie działają komisje problemowe, Punkt Informacji Europejskiej, Biuro Interwencji, m.in. powstaje też Punkt Bezpłatnej Konsultacji Pediatrycznej. Rośnie liczba członków, ekspertów z różnych dziedzin, umacniają się związki z przedstawicielami środowisk naukowych, pomyślnie przebiega współpraca z mediami, przybywa sympatyków.
W roku 2005 Jan Szczepankiewicz inicjuje utworzenie partii gospodarczej Polskiego Porozumienia Przedsiębiorczości i Pracy – Porozumienie.pl. Organizacja ta stanowi adekwatne narzędzie środowiska do działań politycznych, będąc w założeniu antymarksistowskim stronnictwem polskich pracodawców i pracobiorców. Już w pierwszych działaniach uczestniczą licznie ludzie młodzi, których zawiodły zorientowane na polityczny konformizm i osobisty profit byty parlamentarne III RP.
Założenia programowe partii w dużej mierze poświęcone są szeroko rozumianym zagadnieniom gospodarczym. Kadrowa z założenia organizacja ma charakter ideowy i propaństwowy. Zakłada koncyliacyjną formułę układania relacji z każdą stroną debaty publicznej oraz jednoczesne poszukiwanie zaczątków polskiej klasy średniej, koniecznej dla zbudowania świadomego swych celów społeczeństwa.
Na konwencie założycielskim, który tradycyjnie odbył się na Wawelu, Jan Szczepankiewicz zostaje wybrany Prezesem Porozumienia. Partia zostaje wpisana do EPP w dniu 20 stycznia 2006r.i kontynuuje działania organizacyjne oraz promocyjne.
Częściowa bliskość programów z Unią Polityki Realnej i Ligą Polskich Rodzin skutkuje jednak bardzo ograniczoną współpracą polityczną, która z istotnych względów nie może jednak przybrać bardziej ścisłego charakteru, a tym bardziej prowadzić do organizacyjnej konsolidacji.
W roku 2007 Polskie Porozumienie Przedsiębiorczości i Pracy składa natomiast ofertę współpracy partii Prawicy Rzeczypospolitej, której tworzenie rozpoczął Marszałek Sejmu RP Marek Jurek, upatrując w tak określonym przedsięwzięciu szansę na zjednoczenie realistycznie formułujących swe postulaty ludzi polskiej prawicy.
Po zjeździe patriotów w konfederackim Tyńcu, który miał miejsce 13 grudnia 2007r. Ruch Przedsiębiorczości i Pracy zainicjował stworzenie komitetu obywatelskiego Europa Wolnych Ojczyzn. Akcja przeciwko ratyfikowaniu gwałcącego suwerenność państw i prawo do samostanowienia europejskich narodów Traktatu Lizbońskiego – bez przewidzianego w Konstytucji rzetelnego poinformowania obywateli o skutkach przyjmowanych zapisów oraz przeprowadzenia stosownego referendum, objęła całą Polskę oraz środowiska polonijne, także za Oceanem.
W 2008r. na bazie działań Komitetu powołano w Krakowie partię o nazwie – Europa Wolnych Ojczyzn, której Jan Szczepankiewicz zostaje Przewodniczącym.
Ideowym patronem organizacji jest dziewiętnastowieczny wizjoner, zapomniany w Polsce twórca bezpiecznej formuły integracji kontynentalnej pn. Europa Wolnych Ojczyzn – Stefan Buszczyński h. Strzemię.
Partia wystawia swoich członków w wyborach do Parlamentu Europejskiego m.in. z listy Prawicy Rzeczypospolitej, gdzie dwaj wiceprzewodniczący EWO startują z pierwszych pozycji w okręgach Lubelskim oraz Kujawsko – Pomorskim.
Stowarzyszenie KFP działało w tym czasie równolegle, by stworzyć m.in. Obywatelski Komitet „Obrona Westerplatte 2008” w akcji mającej na celu uniemożliwienie realizacji filmu „Tajemnice Westerplatte” według ujawnionego przez media scenariusza, który drastycznie godził w dobre imię polskiego żołnierza oraz obrażał nasze uczucia religijne i patriotyczne.
Konsekwencją ogólnonarodowej akcji wielu tysięcy Polaków była nie tylko istotna zmiana projektu i fiasko prowokacyjnej produkcji, ale też utworzenie w Krakowie dla działań stałych Instytutu Królowej Jadwigi oraz powołanie Akademii Dobra Wspólnego.
Od Baru, po Woodstock
Jan Szczepankiewicz z zamiłowaniem zgłębia tajemnice średniowiecza, Rzeczypospolitej Szlacheckiej, heraldyki, szuka perełek starej architektury, ceni muzykę organową, jest znawcą rocka i bluesa, a klasyk do rekonstrukcji nie ma dla niego tajemnic.
Na równi podziwia wszechstronną aktywność Św. Bernarda z Citeaux, jak Jana Pawła II, którzy będąc geniuszami swoich epok dążyli do porozumienia w imię adekwatnie rozumianego zwycięstwa dobra nad złem, ducha nad materią, życia nad śmiercią.
Poza uniwersalnym Dekalogiem znajduje szczególny drogowskaz postępowania w średniowiecznym Kodeksie Rycerskim, choć etos polskiego szlachectwa dostrzega w czasach współczesnych tam, gdzie pojawia się dystans do spraw materialnych oraz gotowość bezinteresownego świadczenia tak na rzecz kraju, jak ludzi prawdziwie słabych.
Gdy trzeba jest najbardziej rewolucyjnym z konserwatystów i najbardziej wstrzemięźliwym z liberałów.
Nigdy nie bunkruje się ideologicznie, bez trwogi przemierzając przestrzenie od Baru, po Woodstock, co można zauważyć czytając tysiące tekstów publicystycznych poruszających zagadnienia z wielu, nieraz bardzo odległych dziedzin – gospodarki, prawa, ekonomii, turystyki, techniki, polityki, religii, muzyki, czy kwestii obyczajowych.
Nie znosi bierności, narzekania, telewizji, pantofli i świętego spokoju. Propaguje kulturę wytwarzania i spożywania tradycyjnych trunków, z których w lecie preferuje polskie piwa, a zimą wino i miód, podejrzliwie patrząc zarówno na amatorów zbyt prostych destylatów, jak też mężczyzn obnoszących się ze swoją nie wymuszoną stanem zdrowia abstynencją.